Geosyntetyki

Geosyntetyki to materiały o charakterze (przeważnie) ciągłym, pasmowym, produkowane i sprzedawane w formie rulonów, o przewadze wymiarów długościowych (przeważnie 100 ÷ 150 lub więcej; rzadziej 50, metrów w jednym rulonie) i szerokościowych (głównie 4 ÷ 5,5 metra); nad grubościowymi (od poniżej milimetra do kilku, rzadziej kilkunastu milimetrów).

Wykonywane są z całej gamy współczesnych surowców chemicznych, spośród których polipropylen, polietylen i poliester zajmują czołowe miejsce w geosyntetycznych aplikacjach; dalsze miejsca zajmują poliamid i poliwinidy, polialkohole i poliwęglany.

• Pod tym względem geosyntetyki podzielić można na:
• przepuszczalne dla wody i innych cieczy;
• przepuszczalne dla wody a nieprzepuszczalne dla niektórych innych cieczy (np. dla węglowodorów);
• oraz
• prawie zupełnie nieprzepuszczalne (nie ma bowiem materiałów absolutnie nieprzepuszczalnych w praktyce).

II. podział rzeczowy:

W tej kategorii do określenia geosyntetyki zalicza się:

• geowłókniny;
• geotekstylia; z dalszym podpodziałem na: tkane i nietkane - igłowane;
• geotkaniny;
• geosieci;
• geosiatki;
• geomembrany;
• geosyntetyczno-naturalne kompozycje uszczelniające;
• geopiany;
• geokompozyty,

przy czym te ostatnie stanowią na ogół kombinację poprzednio wymienionych, utworzoną dla wykorzystania najkorzystniejszych z punktu widzenia aplikacji przemysłowych ich indywidualnych cech i właściwości, ale pewna ich grupa stanowi odrębne i oryginalne konstrukcje - jak np. uszczelniające maty bentonitowe lub drenofiltry.

Podstawowymi cechami, jakimi charakteryzuje się generalnie omawiana grupa materiałowa, są zdolności jej poszczególnych przedstawicieli do zapewnienia:

• separacji od siebie warstw konstrukcyjnych (dotychczas trudnej na ogół do uzyskania znanymi sposobami);
• rozdziału od siebie materiałów o zróżnicowanym stanie fizycznym lub własnościach indywidualnych;
• skutecznej i stabilnej, w przeciągu nawet do stu lat, filtracji cieczy, poprzez jej oddzielenie z mieszaniny ciała stałego z cieczą (na ogół jest nią woda) i wyprowadzenie wody poza obręb ciała stałego;
• transportu cieczy (wody) w poprzek grubości geosyntetyku oraz, co jest szczególnie korzystne i cenne - wzdłuż tego wymiaru;
• zabezpieczenia stanu powierzchni osłanianego geosyntetykiem innego, tradycyjnego na ogół, materiału konstrukcyjnego.

Oczywiście oprócz tych najogólniejszych sposobów podziału i charakterystyki tej nowej grupy materiałowej możliwym jest dokonanie całego szeregu innych podziałów.

Ze względu na ciągły i pasmowy charakter geosyntetyków oczekuje się od nich określonych (i bardzo zróżnicowanych w zależności od grupy wyrobów) wytrzymałości w zakresie:

• wytrzymałości na rozciąganie - określanej w kilku wersjach; jako: wzdłuż, w poprzek oraz po przekątnych pasa wyrobu; - oraz związanej z nią następnej cechy:
• stopnia (procentu) wydłużenia przy zerwaniu; [czasami również: stopnia (procentu) przewężenia przekroju poprzecznego przy zerwaniu];
• wytrzymałości na przebicie - odniesionej do znormalizowanych: kształtów ostrza i wysokości jego spadania na również znormalizowane: średnicę próbki i sposób jej zamocowania;
• porowatości wyrobu - przy czym tą właściwość określa się na ogół jako zdolność zatrzymywania na powierzchni geosyntetyku do 90 % ziaren materiału sypkiego, posiadającego znormalizowaną charakterystykę pod względem krzywej analizy sitowej.

Do pomocniczych parametrów, jakimi posługują się producenci geosyntetyków, należy wielkość gramatury wyrobu, określająca masę jednego metra kwadratowego danego typu wyrobu swojej produkcji. Należy tu z całym naciskiem podkreślić, iż parametr ten jest tylko parametrem zaopatrzeniowo-handlowym - nie ma w żadnym wypadku cech parametru technicznego i jako taki nie powinien być nigdy brany pod uwagę w pracach projektowych i aplikacyjnych!